پیش نوشت: این مطلب رو می نویسم، چون می خوام یادم بمونه. مطمئنا برای هر کسی که اون رو بخونه تکرار مکرراته. ولی این روزها واقعا به اون رسیدم و امیدوارم بتونم بیش از قبل بهش توجه کنم.
"ما همانی هستیم که خودمان فکر می کنیم." در نگاه اول این جمله خیلی ساده ست و همگی به نوعی اون رو قبول داریم. ولی در عمل شاید خیلی ها به اون عمل نکنن. مثلا چند نفر رو می شناسیم که تصمیم می گیرن کاری رو انجام بدن و وقتی نظرات مخالف رو می شنون باز هم همون راهی رو ادامه میدن که بهش ایمان دارن؟ چند نفر رو می شناسیم که وقتی می بینن که چند نفر مکررا بهشون یه صفتی رو نسبت میدن، به شک نمیفتن که نکنه من واقعا این طوری هستم! من که زیاد ندیدم. چون بیشتر افراد به اون چیزی که خودشون فکر می کنن ایمان ندارن. و وقتی می بینن نیروهای خارجی خلاف جهت اون ها رو تایید می کنن، به تدریج سست میشن و از تصمیمشون منصرف میشن. این افراد اعتقاد ندارن که هر کاری که توی ذهنشونه و هر صفتی که خودشون برای خودشون قائل هستن، همون درسته نه چیز دیگه.
هر لحظه که به این باور برسیم که ما می تونیم، ما باهوشیم، ما خوشبختیم، ما دلسوزیم، ما همت داریم و ما ... از همون لحظه "ما می تونیم، ما باهوشیم، ما خوشبختیم، ما دلسوزیم، ما همت داریم و ما ...". و هر لحظه که به این باور برسیم که ما نمی تونیم، ما کوته فکریم، ما بدبختیم و ما ... از همون لحظه "ما نمی تونیم، ما کوته فکریم، ما بدبختیم و ما ...".
چند دانشجو رو دیدین که در دوران تحصیلشون اعتقاد داشته باشن که می تونن یه کار مرتبط با رشته شون انجام بدن؟ چند نفر رو دیدین که معتقدن می تونن با دست خالی کار بزرگی رو به ثمر برسونن؟ من فکر می کنم فکر و اندیشه و درون آدم هاست که نیاز به تغییر داره. بزرگ ترین تغییر، تغییر درون آدم هاست. تا زمانی که خود فرد به این نتیجه نرسه که تنبله، تنبل نیست، تا زمانی که خود فرد به این نتیجه نرسه که خوشبخته، خوشبخت نیست. همه چیز به درون خودمون بر می گرده. بعد از اون مرحله همه چیز درست میشه و شامل این ضرب المثل میشیم که"از کوزه همان برون تراود که در اوست."